შეკითხვის დასმა

იცი’თ როდისაა შეკითხვა უმანკო? როცა კითხვაზე პასუხი თქვენვე არ გაქვთ მზად. თქვენ კითხულობთ: „არსებობს ღმერთი? და პასუხიც იცით. ჩემთან მხოლოდ იმისთვის მოხვედით, რომ დასტური მიიღოთ ამის შესახებ. ან, პირიქით, იცით, რომ ღმერთი არ არსებობს და მხოლოდ იმის გასაგებად მოხვედით, ვიცი თუ არა ეს. ასეთი შეკითხვა ეშმაკობაა და იესოს არ შეუძლია ასეთ შემთხვევაში პასუხის გაცემა.

როცა მოწაფე ქრისტეს ეკითხება, მან ნამდვილად არ იცის პასუხი. ვიდრე კითხვას დასვამდეთ, კარგად გაიაზრეთ, გაქვთ თქვენ თვითონ ამ კითხვაზე პასუხი მზად თუ არა. დაფიქრდით, საკუთარი ცოდნიდან ხომ არაა გამოწვეული კითხვა თუ ეს ასეა, მაშინ შეხვედრა შეუძლებელია, რომც გიპასუხონ, პასუხი ვერ მოაღწევს თქვენთან. თქვენში ამ საკითხის შესახებ სიცარიელე უნდა იყოს, პასუხმა რომ შეავსოს იგი. წინააღმდეგ შემთხვევაში, თქვენ წინასწარ დაჯერებულნი და მოწამლულნი ხართ, სანამ პასუხს მიიღებდეთ.

შეკითხვის ორის სახე არსებობს: პირველი შეკითხვა ცოდნიდან გამომდინარეობს და მასზე პასუხი გაცემა უაზრობაა, რადგან მას კამათი და დიალოგი მოჰყვება, მეორე შეკითვის დროს დარწმუნებულნი უნდა იყოთ, რომ პასუხი რა იქნება, თქვენ არ იცით. ამ შემთხვევაში თქვენ მოწაფე ხდებით, რადგან უბრალოდ გწყურიათ და ითხოვთ წყალს, გშიათ და ითხოვთ პურს, არ იცით და ეკითხებით. მოწაფე ოსტატს მიმართავს შეკითხვით, რადგან კარგად იცის, რომ არ იცის. როდესაც არ იცით, თქვენ მორჩილი ხართ, როდესაც იცით - ეგოისტი, იესოს კი არ შეუძლია თქვენი „ეგოს“ ბრბოსთან საუბარი.

ბევრ" შეკითხვას ერთად დასმულს არ უნდა უპასუხოს კაცმა. 

შეკითხვაზე პასუხის გაცემაზე, არასოდეს უნდა ვთქვათ უარი მხოლოდ მაშინ როცა ამ შეკითხვას ბავშვი სვამს. რამდენი შეკითხვაც არ უნდა დასვას - ყველაზე უნდა ვუპასუხოთ (თანაც ამომწურავად) . მის შემთხვევაში ზუსტად იცი, რომ მართლა აინტერესებს და საჭიროც არის რომ გაიგოს :)

უფროსის შემთხვევაში კი მიზეზები არაერთია:

■ ჩასაფრებაა (გამოჭერაზე, იქნებ რამე "წამოაცდენინოს, როგორ მაცხოვარს უსვამდნე ფარისევლები, რომ "ჩაეჭრათ");

■ ვერ იმასხოვრებენ მასზე პასუხს და რადგან აქამდე ვერ დაიმახსოვრეს, ეხლაც ტყუილად წყლის ნაყვაა მასზე პასუხის გაცემა. (ამასაც იგივე ბედი ელის);

■ თუ შეკითხვას რაიმე სიახლე მოაქვს მასზე ხომ უნდა მოხდეს დაფიქრება (რადგან თვითონვე სვამს შეკითხვას ასედაც უნდა იყოს), წამებში ხომ ვერ გადახარშავს სიახლეს, "უცებნს". თუ არ დააფიქრა მოსმენილმა პასუხმა ან ვერ გაიგო, ან არ მოისმინა, ან არასოწრად გაიგო (უცებ).

■ თუ სიახლე არ მოაქვს, მაშინ "დაკითხვას" რაიმე მიზანი აქვს, დანიშნულება, რომელზედაც სათანადოდ უნდა გონს მოგება და არ უნდა გაეცეს პასუხი.